Cruise 6
Vanmorgen even lekker uitgeslapen tot even na achten. Het is maar 23 graden en het heeft even gespetterd. Maar al snel werd het weer warmer. Bij Dunkin’ Donuts kun je heel goed ontbijten en de koffie is redelijk. Even met het thuisfront gecommuniceerd met What’s App waarbij we leerden dat het in Nederland sneeuwde. We zitten hier goed!

Vervolgens reden we naar de Keys. We kwamen niet verder dan Key Largo want het werd te laat om nog de kant van Key West op te rijden. Omdat we wat tijd over hadden, keken we even bij een duikshop. Daar kochten we beiden een paar vinnen voor een paar dollar en een onderwater camera. Wat een geweldig ding bleek dat bij de eerste twee duiken al te zijn.

Dit hiernaast zijn de Keys. Het ligt aan het uiterste zuidelijke puntje van Florida en bestaat uit zo’n 1700 eilandjes die met elkaar verbonden zijn door bruggen en dijken waarover dan de weg loopt.  Key Largo ligt vrij in het begin en het uiterste puntje, Key West, is daar nog ongeveer 160 km vandaan.
Wij kwamen dus niet verder dan Key Largo. Aan de onderkant is de Atlantische Oceaan en aan de bovenkant is de Golf van Mexico.

Doordat we nog even bij de duikshop geweest waren, was ik een kwartier te laat voor het duiken en kon ik bijna niet mee, maar ik was zo klaar en zo kon het dus toch. Vanwege de hoge golven werd er niet gesnorkeld en is Lucia gaan winkelen. Gelukkig had ze het naar haar zin.

Toen het schip wegvoer naar de Atlantische Oceaan, voeren we door een wirwar van kanaaltjes met aan weerskanten dure huizen met bijbehorende dure boten. Met mijn inkomen kan ik daar natuurlijk net niet wonen.

Ik wilde andere zeeziektepillen uitproberen dus die nam ik snel in. Ik ben snel uitgeprobeerd. Aan boord alles in orde gemaakt en gekeken hoe de camera werkte.  Na bijna een half uur varen waren we op de plaats van bestemming en toen was het snel over boord. Het duiken viel tegen, weinig kleur maar gelukkig wel redelijk leven. Tijdens twee duiken heb ik barracuda’s gezien, langoesten (spiny lobsters voor de kenners), wat voor mij onbekende vissen, mooi koraal en als klap de vuurpijl een kleine Volkswagen, zo groot was die baars.

Op de foto is niet te zien hoe groot hij was maar hij was langer dan ik, ik ben 1.80m.

Nadat ik na de eerste duik aan boord kwam, ging ik meteen liggen omdat de zeeziekte al opkwam. De gemiddelde diepte was nog geen zes meter en op die diepte heb je nog deining. Toen de 2e duik werd aangekondigd stond ik op om snel nog een paar pillen in te nemen. Ik dacht: “Ik neem een boost, ik neem er vier”.  Nou, ik had ze nauwelijks doorgeslikt of ze lagen allemaal op het dek. Spugend liep ik naar de reling en deed daar even mijn ding. Daarna voelde ik me even goed en ik merkte dat ze zo aardig geweest waren om mijn duikspullen op te tuigen. Snel aan en naar de rand van de boot. “Ik duik meteen naar de bodem”, riep ik tegen de begeleider. Ik zag hem knikken en sprong. Op de bodem wachtte ik even tot iedereen beneden was en weg waren we. Maar goed dat ik gegaan was anders had ik een paar mooie dingen gemist.

De camera was fantastisch, maar ik werd steeds minder fantastisch omdat we weer rond de vijf meter zaten en de deining goed voelbaar was. Ik voelde het aankomen en maakte naar de begeleider een teken dat ik naar de boot wilde. Dat teken begreep hij niet en ik maakte het teken dat ik niet in orde was en het teken omhoog. Ondertussen moest ik weer spugen. Daarbij moet je je automaat inhouden maar prettig is het niet. Ik had mijn buddy al gewaarschuwd en die zag me ineens bewegingen maken als een zeekoe en pakte me vast.
Inmiddels waren we bij de boot. Ik steeg rustig op, deed mijn vinnen uit, greep het touw en trok me naar de boot. Vinnen aangeven, snel aan boord klimmen, spullen uit en gauw op mijn rug liggen in het midden van de boot. Ik kreeg wat water en heb mijn tijd uitgelegen. Toen we vlakbij land waren, hield de boot in en was het zo rustig dat ik weer kon opstaan. Ze zullen me wel voor gek verklaard hebben, maar het is niet de eerste keer dat ik bij het duiken zeeziek word, maar ongeveer de duizendste. Voortaan neem ik weer de andere pillen in. De andere waren homeo-idiotisch en dat werkt voor mij dus niet. Toch had ik deze twee duiken niet willen missen.

De combinatie duiken en zeeziekte is tamelijk uitputtend en ik was blij dat Lucia reed. We gingen nog even de dollarshop in waar alles ook echt 1 dollar kost. Daarna terug naar het hotel en vervolgens uit eten in een restaurant waar ze normale porties serveerden.

Het is nu half elf en ik zal wel in no time onder zeil zijn. Morgen gaan we Homestead in op zoek naar een opmerkelijk kasteeltje.

Dat kasteeltje, The Coral Castle, is door één man gebouwd met zijn blote handen en eenvoudige gereedschappen. De ondergrond hier is van koraalrots; het is vroeger zee geweest en daaruit haalde hij de koraalblokken om te bouwen.

De man, Ed Leedskalin, werd in 1887 in Letland geboren. Toen hij 26 was zou hij gaan trouwen met een 10 jaar jongere vrouw die hij vaak gekscherend “Sweet Sixteen” noemde. Een dag voor het huwelijk liet zij hem in de steek omdat hij te oud voor haar zou zijn. Hij dacht dat het kwam doordat zijn opleiding te laag was en omdat hij geen geld had. De voornaamste reden echter was volgens hem dat zij een ander had. Gedesillusioneerd vertrok hij naar Noord Amerika waar hij door Canada en de VS zwierf en allerlei soorten werk deed. Uiteindelijk streek hij in Florida neer waar hij eigenhandig in 20 jaar het kasteeltje bouwde, van 1920 tot 1940. Dit kasteel droeg hij op aan Sweet Sixteen.  Het komt er dus op neer dat hij het bouwde uit liefdesverdriet. Op 64-jarige leeftijd overleed hij aan kanker.
		Op de bijgevoegde foto’s zijn opmerkelijke dingen te zien zoals bijvoorbeeld de zonnewijzer. Je ziet dat hij ongeveer half elf aanwijst. De ronde lijnen die je ziet lopen  zorgen ervoor dat de tijd met jaargetijden meeloopt. Elk deel op de lijn vertegenwoordigt een maand. Hij bouwde stoelen, bedden, ook voor kleine kinderen, tafels, een waterput, zelfs een strafplaats. In de kookplaats die hier te zien is, hangt een huis van de cardanas van een auto. Hij gebruikte wel meer materialen van machines. In het hoge deel van het kasteel woonde hij. Hij woonde boven en je ziet ook een stoel, een bed enz.. Beneden bewaarde hij zijn gereedschap.Daarmee haalde hij de  bokken uit de groeve.

		Je ziet bijvoorbeeld het koperdraad waarmee hij de blokken sneed. De groeve die hij maakte om de blokken uit halen lijkt net op een slotgracht. In eerste instantie denk je dat ook totdat je duidelijk ziet dat het als groeve gebruikt werd om de blokken uit te halen. Omdat de koraalrots poreus is, had hij bepaalde delen wel waterdicht gemaakt. Het is opmerkelijk dat hij zulke grote blokken gebruikte. Sommige brokken wegen een paar ton. De “draaideur” (hij kon werkelijk draaien) waar je Lucia bij ziet staan, weegt bijvoorbeeld 1.500 kg. Daarop zat oorspronkelijk een bel. Als je twee keer belde en hij had tijd, kreeg je voor 25 dollarcent een rondleiding.  Hij deed dan de poort voor je open. Als je hem vroeg hoe hij zulke zware stukken kon hanteren, zei hij dat hij de wetten van gewichtsverplaatsing kende zoals de Egyptenaren met hun piramides.

      De gereedschappen die gebruikt werden                                 De steengroeve die op een slotgracht lijkt

We gingen weer op weg en stopten even bij een pawnshop (niet te verwarren met pornshop). Op de televisie zie je heftige taferelen bij deze pandjesbazen maar dat hebben wij niet gezien. Wel hebben een aantal traliekooien om naar binnen te komen en kogelvrij glas. Morgen gaan we nog even kijken of we er nog een kunnen vinden. De voorlaatste stop was Miami. Met noodweer kwamen we Miami  binnen maar dat was snel over. We parkeerden de auto en gingen Miami verkennen. Natuurlijk bezochten we het bekende Brickel bij 10th Street en ook de havenfront. Daar lag een groot cruiseschip, niet het onze. Als je omkeek, zag je de torenhoge skyline van Miami.

We bezochten natuurlijk het Baysidecentrum waar je op de jachten van de rijken kon kijken maar waar vooral veel leuke winkeltjes waren.
Terwijl we een ijsje verorberden, begon een man op een podium gitaar te spelen en te zingen. Een of andere vrolijke oudere man begon mee te dansen op de maat van de muziek en vermaakte daarmee de omstanders.

Het begon al te donkeren dus we besloten naar de auto terug te gaan. We liepen door 2nd Street waar vervallenheid en glitter en glamour elkaar afwisselde. Wel werd er heftig gebouwd. Toen we eerder op de dag met een gratis treintje meereden dat boven de wegen reed, zagen we ook al een aantal bouwputten waar ze zo te zien grote projecten willen realiseren. Er werden gaten geboord om “hei”palen te storten. Dat mag ook wel als je zulke grote wolkenkrabbers wil bouwen en helemaal als de ondergrond van koraalrots is.

We reden in het donker terug naar Fort Lauderdale. Daar blijven we twee nachten alvorens we naar de boot gaan. Ik hoop overigens dat ik niet de boot inga omdat ik op een Sunpass Expresslane reed waar je een boete van $100,- krijgt als je daar illegaal rijdt. Maar we hebben tenslotte wel zo’n apparaat in de auto. Morgen maar even vragen hoe dat zit.

Toen we de volgende dag de auto op de valreep terug brachten, hoorden we dat het inderdaad meevalt. We zijn gewoon geregistreerd en bij de tolorganisatie weten ze dan dat je een pass hebt.

De auto moest om tien uur worden ingeleverd. We vonden dat niet zo’n probleem omdat we niet zoveel meer konden doen op de dag voor inscheping. We wilden nog wel de stad in en dat kon dan wel lekker met het openbaar vervoer. Op het vliegveld zagen we rolstoelen weer met de verschillende breedtes.

Net toen we bij de bushalte waren, begon het te regenen en vlak voordat we uitstapten op de terugweg trouwens ook. In de bus was het berenkoud. Daar zaten we dan in korte broek en t-shirt net of nu in Nederland buiten in het park zaten. Op de terugweg was het niet anders.

Wat een reis! Leuk met het openbaar vervoer. Volgens de kaart is het met de auto niet zo ver. Maar met de bus!!! Een half uur in de ene bus, overstappen en 70 minuten in de andere bus. Nou dat was ook niet alles. Een man zette zijn fiets op een rek voor de bus. Zo nemen ze dus hun fiets mee.

We gingen naar het grootste winkelcentrum van Florida, de Sawgrass Mills Mall met heel veel outlets en andere winkels met alle bekende merken als Prada, Gucci, Versace en ga zo maar door. Mensen liepen met wagens en handen vol door het centrum omdat het uitverkoop was. De prijzen vielen mee; $300,- voor 3  cm2 stof! Toen we binnenkwamen, stonden we meteen in de food court. Dus eerst maar even lunchen. Veel te veel natuurlijk. Ik heb ’s avonds ook niets gegeten. Maar wat een enorm winkelcentrum, het grootste dat ik ooit gezien had. Aan een dag heb je niet genoeg.
		Food Court in een winkelcentrum

Toch waren we blij dat we terug waren op de hotelkamer. Het was deze avond wat frisjes en ook de bagage moest worden klaargemaakt voor inscheping. Morgen schepen we in en dan begint onze eerste cruise. Hier alvast een impressie van de route die we zullen varen.